czytanie i czytanie...

Czy temat alkoholu już był?...

"Popularna jest Metaxa (uwaga: Polacy nagminnie wymawiają x jako ks, a nie, poprawnie, jak h). To podwójnie destylowany trunek z greckich odmian winogron o lekko słodkawym posmaku, przyprawiany wywarem z płatków róży. Ciekawy i raczej kobiecy. "

Uczmy się języków!

PAN JEST ZADOWOLONY! Od dziś będzie mówił: metaHa!

Apokryf przypisywany Mickiewiczowi, erotyk!...

SPOTKANIE SIĘ PANA TADEUSZA Z TELIMENĄ W ŚWIĄTYNI DUMANIA I ZGODA UŁATWIONA ZA POŚREDNICTWEM MRÓWEK
Tak i Tadeusz ciągnął za sobą zgryzoty,
Suwając się przez rowy i skacząc przez płoty
Bez celu i bez drogi. Aż niemało czasu
Nabłąkawszy się, w końcu wszedł w głębinę lasu
I trafił, czy umyślnie, czyli też przypadkiem,
Na wzgórek, co był wczora szczęścia jego świadkiem,
Gdzie dostał ów bilecik, zadatek kochania,
Miejsce, jak wiemy, zwane Świątynią Dumania.
Gdy okiem wkoło rzuca, postrzega: to ona!
Telimena, samotna, w myślach pogrążona,
Od wczorajszej postacią i strojem odmienna,
W bieliźnie, na kamieniu, sama jak kamienna;
Twarz schyloną w otwarte utuliła dłonie,
Choć nie słyszysz szlochania, znać, że we łzach tonie.
Daremnie broniło się serce Tadeusza:
Ulitował się, uczuł, że go żal porusza,
Długo poglądał niemy, ukryty za drzewem.
Na koniec westchnął i rzekł sam do siebie z gniewem:
"Głupi! cóż ona winna, że się ja pomylił!".
Więc z wolna głowę ku niej zza drzewa wychylił.
Gdy nagle Telimena zrywa się z siedzenia,
Rzuca się w prawo, w lewo, skacze skroś strumienia,
Rozkrzyżowana, z włosem rozpuszczonym, blada,
Pędzi w las, podskakuje, przyklęka, upada
I nie mogąc już powstać, kręci się po darni,
Widać z jej ruchów, w jakiej strasznej jest męczarni;
Chwyta się za pierś, szyję, za stopy, kolana;
Skoczył Tadeusz myśląc, że jest pomieszana
Lub ma wielką chorobę. Lecz z innej przyczyny
Pochodziły te ruchy.
U bliskiej brzeziny
Było wielkie mrowisko, owad gospodarny
Snuł się wkoło po trawie, ruchawy i czarny;
Nie wiedzieć, czy z potrzeby, czy z upodobania,
Lubił szczególnie zwiedzać Świątynię Dumania;
Od stołecznego wzgórka aż po źródła brzegi
Wydeptał drogę, którą wiódł swoje szeregi.
Nieszczęściem Telimena siedziała śród dróżki;
Mrówki, znęcone blaskiem bieluchnej pończoszki,
Wbiegły, gęsto zaczęły łaskotać i kąsać,
Telimena musiała uciekać, otrząsać,
Na koniec na murawie siąść i owad łowić.
Nie mógł jej swej pomocy Tadeusz odmówić.
Oczyszczając sukienkę, aż do nóg się zniżył,
Usta trafem ku skroniom Telimeny zbliżył...
"Co pan robi? Nie można! niech pan mrówki łowi!
Panowie tylko prosić są zawsze gotowi,
A mnie tu mrówki gryzą". "Gdzie?". "Koło kolana".
Tadeusz ręką sięgnął - już mrówka złapana.
"Czy jeszcze?". "Pan się pyta, a mrówki zuchwałe
Coraz to wyżej idą!". Za pończoszki białe
Sięgać musiał tym razem bohater szczęśliwy.
Ze jednak krew nie woda, majtki nie pokrzywy,
Tadeusz sięgnął głębiej, gdzie w cieniu ukryte
Rosną wstydliwe włosy w pierścienie spowite.
Telimena syknąwszy padła na murawę.
Tadeusz, porzuciwszy na mrówki obławę,
Otoczył ją ramieniem, ku sobie przycisnął.
Ogień tajemnych pragnień w oczach jego błysnął,
Ustami ust jej szukał - znalazłszy, w zapale
Rozpalonymi wargi miażdżył je zuchwale.
Telimena na razie, śmiałością zdumiona,
Odepchnąć chciała młodzieńca ramiona,
Sił jednak i oddechu w piersiach jej nie stało:
Dreszcz rozkoszy znienacka objął całe ciało,
Ubezwładnił jej członki, rzucił krew do twarzy.
A widząc, że Tadeusz na wszystko się waży,
Uległa. Lecz, że wiele doświadczenia miała:
"Ach! jeszcze kto zobaczy" - z cicha wyszeptała.
I spłoszona a drżąca, na wpół pomieszana,
Między omdlałe nogi wpuściła młodziana,
Odrzuciwszy falbany jednym śmiałym ruchem.
Jak klin, kiedy go z wierzchu uderzą obuchem,
Tak wbił się pan Tadeusz bez pomocy ręki
W ukryte w cieniu spódnic Telimeny wdzięki;
A czując, że jej piersi wznoszą się jak fala,
Wzrok namiętny krew młodą w żyłach mu rozpala;
Nie cofa się, lecz dąży bez zastanowienia
Do miejsca, które zwie się szałem zapomnienia.
Jak klacz, kiedy jej jeździec wbije w bok ostrogę,
Nagle rzuca się naprzód bez względu na drogę,
Tak też i Telimena, jak ostrogą spięta,
Rzuciła naprzód ciałem, a białe rączęta
Wokoło Tadeusza owinęła szyi,
Równocześnie jej nogi, jak pierścienie żmii,
Skrępowały młodziana tak, że się zdawało,
Iż razem obydwoje jedno tworzą ciało.
Pan Tadeusz był młody, zdrów i wytrzymały,
Przy tym zbyt wypoczęty, więc swoje zapały
Z rozkoszą w Telimenie utopić był gotów;
A że przyszedł do tego prawie bez kłopotów,
Nie poskąpił też za to ochoty i siły.
Więc go też jej rączęta jak węże spowiły
I pulchne białe nogi ścisnęły jak kleszcze,
Usta zaś wyszeptały: "Tadeuszu, jeszcze!"
Zaczął się nad nią znęcać jak kogut nad kurą,
Lecz mu po małej chwili oczy zaszły chmurą,
Oddechu brakło w piersiach, więc zrezygnowany,
Dając raz jeszcze nurka pomiędzy falbany,
Zmęczony, na miękkim Telimeny łonie
Legł, skrywszy na jej piersi rozpalone skronie.
Telimena, widząc to, nie zrezygnowała,
A że prócz doświadczenia spryt i rozum miała,
Zatem drażniąc ustami Tadeusza wargi,
Szepnęła pieszczotliwie kilka słówek skargi:
"Wszak to było dla ciebie, a co dla mnie będzie?"
I mając swoje chuci jedynie na względzie,
Jęła go palić wzrokiem, uśmiechem czarować,
Wodzić ręką po ciele, namiętnie całować,
Wpiła w niego swe wargi, na koniec zemdlona
Przycisnęła namiętnie młodzieńca do łona.
Poznał tedy Tadeusz, z kim ma do czynienia,
Co znaczy dobra szkoła obok doświadczenia.
Już mu teraz pomogła własnymi rękami,
Własnym ciałem - prócz tego czułymi słówkami
Błagała, by rozkoszy nie popsuł pośpiechem;
"Bo przecież noc nie zając - mówiła z uśmiechem -
Nie ucieknie! Wszak prawda, ty moje kochanie?"
Jakże to nie być czułym na takie wezwanie!
Jak Moskal, gdy zagrają "Boże caria chrani",
Tak rzucił się Tadeusz. Telimena w dani
Powtórną niosła z młodzieńczej ochoty ofiarę.
Gdyby się teraz hrabia zjawił na chwil parę,
Miałżeby co szkicować: Ponad spódnic zwoje
Sterczało rozdzielonych białych kolan dwoje;
Niżej, w falban, koronek napiętrzonej górze,
Nurza się pan Tadeusz niby w białej chmurze,
Pod nim się Telimena zadyszana wije,
Włos rozwiany, w nieładzie w murawie się kryje.
Pierwszy powstał Tadeusz, wnet ubiór poprawił,
Przez chwilę jeszcze oko Telimeny bawił,
Która leżąc omdlała i z sił wyczerpana,
Ledwo z jego pomocą wstała na kolana.
Wnet poprawiła włosy, wstążki i falbany,
A widząc, że Tadeusz nieco zadumany,
W te do niego bez gniewu ozwała się słowa:
"Sądzę, że w tajemnicy wszystko pan zachowa.
Zwłaszcza że i czyn pański był nieco zuchwały.
Mówię to nie dlatego, by prawić morały,
Lecz postąpić w ten sposób z kobietą uczciwą,
Może nieco zalotną, czułą i wrażliwą,
Korzystać z jej niemocy, wyzyskać jej słabość,
To niegodne, mój panie!... Jednak wiek twój młody,
Dzień gorący i mrówki, które do swobody
Szerokie dały pole, biorąc pod uwagę,
Przebaczam... Cóż mam robić?... Kto taką odwagę
Wobec damy okazał, jak pan to uczynił,
Ten tylko w jej oczach zyskał, nie zawinił".
Kiedy ją Tadeusz ścisnął za kolana,
Grożąc palcem, wyrzekła: "Oj, łotrzyk z waćpana!".



PAN JEST ZADOWOLONY! - nie ma to jak seks bez zobowiązań i finansów ;)

Po raz drugi ze znienawidzonej gazety.. (czyżby uwikłanie w dziwne tendencje...)

Niesamowity tekst, reportaż o Wiktorze Żwikiewiczu... porażający moje zmysły przykład „upadku” związanego z „przekształceniami systemowymi” - najbardziej przemawiający fragment, mówiący o inflacji i jej skutkach, może dlatego, że i ja je odczułem na własnej skórze... Przykład tego, jak „myślących” nie o „ekonomii” ludzi można stłamsić i sprowadzić na dno egzystencji... A mimo to są szczęśliwi w swych małych „tragediach i tęsknotach”...

źródło: Piotr Głuchowski, Marcin KowalskiWiktor, który dojrzał za późno

PAN NIE JEST ZADOWOLONY... - ALE TRUDNO MU ZWERBALIZOWAĆ PRZYCZYNy...

Ups... nadal GW.. stare, ale... tym razem 2010-04-24 materiał jak zwykle ze skarbnicy niniwy... którą ostatnio się zaczytuję... całość TUTAJ

Ze swojej strony zaznaczyć mogę jedynie najważniejszy punkt: "Regulamin lotów sił zbrojnych" wyraźnie mówi, że na pokładzie samolotu "decyzjom pilota muszą się podporządkować wszyscy, niezależnie od ich stopnia wojskowego i statusu".

Ciekawym jest, że żaden z „oponentów” nie widzi kilku „najważniejszych” z punktu widzenia pilota argumentów! Jakież zaślepienie i żądza władzy (w tym przypadku KRWI – na szczęście nie przelanej), a w końcowym rozrachunku ignorancji i głupoty osób „żądających” ukarania pilota.

Może przytoczę najważniejsze:

1. Plan lotu zagranicsznego to rzecz Święta! (wyznaczone korytarze, lotniska, ich przygotowanie i ochrona)

2. Zmiana trasy i lotniska w tym przypadku groziłaby wręcz zestrzeleniem samolotu! (podany podstawowy argument:”Kpt. Pietruczuk argumentuje, że nie ma zgody dyplomatycznej na przelot do Tbilisi, obszar powietrzny Gruzji jest objęty działaniami wojennymi, samolot nie ma systemu rozpoznania SWÓJ-OBCY kompatybilnego z takimi systemami w samolotach rosyjskich, z którymi nie można też nawiązać łączności radiowej, bo pracują na innych częstotliwościach. „

3. Nikt z oskarżycieli nie zdawał i chyba nie zdaje sobie sprawy z przepisów i implikacji związanych ze zmianą takiego przelotu!

4. Dlaczego L. Kaczyńskiemu tak zależało na locie do Tbilisi? Czyżby chciał jak Sarkozy wylądować w „dymach” i gruzach by stać się bardziej „medialnym”? I Jakimż to „odważnym”?

5. Co się nie udało wtedy, udało się pod Smoleńskiem... (taka moja dygresja...)

Poza dysputą.. każdego kto zetknął się z żeglowaniem nie dziwi: „najpierw kapitan, potem cała reszta|”, czy: „Kapitan jest pierwszy po Bogu..”.

Prowadząc kursy dla żeglarzy zetknąłem się z oporem, ale wyjaśniając kursantom dlaczego tak jest, przyjmowali te powiedzenia ze zrozumieniem i stosowali się do nich, wiedząc że w pewnych warunkach ich zdrowie (życie) zależy od dobrego, czytaj doświadczonego „sternika”, kapitana!

PAN JEST ZADOWOLONY z pilota!